500
Людміле
І мы сустрэліся ля Вострай брамы,
Як толькі сонца зрэдзь пазалаціла
Крыжы цяжкія старажытных Храмаў.
Душу маю самота адпусьціла,
І мы пайшлі па вузкіх вулках Вільні,
Што помняць крокі друкара Скарыны.
Як празь вякі, па бруку чорна-сінім
Ішлі, не адчуваючы чужыны,
Сярод муроў, дзе наша вечнасьць сьпела.
І дзьве манашкі лёгкаю хадою
Нас абагналі. Птушка праляцела,
Нібы анёл, над ціхаю царквою.
І зьнікла ў небе між аблок і дыму,
Што прыплылі з расейскага усходу,
Ня помнячы галодную радзіму.
І закрычаць вар’яцкая ахвота
Душу маю, як воран, разьдзірала:
– Люблю я Вільні векавую волю!
Ды я маўчаў, і радыё гарлала
Пра тое, што ня вернуцца ніколі
Часы былыя і былыя ўлады.
А мы вярталіся да Вострай брамы
І ў душах несьлі Волі братняй сьвята –
Крыжы цяжкія старажытных Храмаў.
|
|
